Tag teststrategie

Testen: een retrospectief in vijf fasen

Het leek me zinvol om te reflecteren op de ontwikkeling die mijn team en ik door hebben gemaakt op het gebied van testen. Want – en dat is goed nieuws – de manier waarop we het testen van onze software aanvliegen is radicaal veranderd sinds ik begon als ontwikkelaar.

Test het systeem, niet de class

Het is belangrijk om vast te stellen dat er een bug in het systeem was geslopen, ondanks dat de functionaliteit die de bug veroorzaakte ogenschijnlijk gedekt was door tests. Waarom “ogenschijnlijk”? De class die de serialisatie voor zijn rekening nam, werd wel getest, maar alleen in isolatie en niet in de context van het systeem. - Vraag je af wat de implicatie daarvan is. Het betekent dat onze tests bewezen dat een class naar behoren werkt. Of het systeem als geheel naar behoren werkt, dat kunnen we op basis van de tests niet concluderen. Terwijl dat juist is waar het om gaat!

Wat is een unit?

Een tijd geleden presenteerde ik enkele ideeën over testen aan mijn collega’s. Toen ik aankwam bij het gedeelte waarin ik stelde je het best via de voordeur kunt testen, stelde een collega apodictisch: “Een unittest test een openbare method op een class. Elke afhankelijkheid op die class moet je mocken.” Dat is een manier om er naar te kijken, zeker. Het is de zogenaamde mockist strategie, ook wel bekend als de Londense school van unittesten. De vraag waar ik me op wil richten is: waar komt de aantrekkingskracht van deze strategie dan vandaan? Ik geloof dat deze voortkomt een bepaalde interpretatie van wat een unittest is of moet zijn. Meer specifiek: wat de unit in unittest is of moet zijn.

Tests als vangnet

Tests zijn een vangnet. Elke keer dat je code aanraakt - en dat doe je continu -, dan speel je een balanceeract. Als je code blijft functioneren zoals bedoeld, blijf je op het koord. Zo niet, dan val je. En als je valt, heb je een keus: te pletter vallen, of opgevangen worden door een vangnet. Tests zijn je vangnet, je afgrond is - ontevreden ontwikkelaars, stakeholders, eindgebruikers.

Zelfs de testpiramide is niet meer heilig!

Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat mijn geautomatiseerde tests een piramidevormige verhouding tot elkaar zouden moeten hebben: aan de basis enorm veel unittests, in het midden een goede hoeveelheid integratietests, en aan de top een bescheiden aantal end to end (E2E) tests. Totdat ik Learning Domain-Driven Design van Vlad Khononov las. (Een aanrader, overigens!)