Tag integratietests
Revert!
Drie dagen hebben we de boel lopen te debuggen. Bij elke nieuwe wijziging leken we verder te zakken in een onverklaarbaar moeras van verborgen afhankelijkheden. Op een gegeven moment was ik het zat. Ik zei: “Ik ga de boel terugdraaien.” (Mijn collega, verslagen, zag al zijn harde werk voor zijn ogen in vlammen opgaan.) “Niet alles, maar wel alles in die ene class. En dan ga ik je wijziging één voor één opnieuw toepassen, net zolang totdat er tests falen.”
Tests als ontwerpmiddel
Tests zijn een ontwerpmiddel, een design tool. Ze fungeren als indicator voor de kwaliteit van het ontwerp van je code. De vuistregel is even eenvoudig als zag-het-niet-want-het-stond-recht-voor-mijn-neus-vanzelfsprekend: Is het moeilijk om er een test voor te schrijven? Dan deugt het ontwerp niet!
Tests als vangnet
Tests zijn een vangnet. Elke keer dat je code aanraakt - en dat doe je continu -, dan speel je een balanceeract. Als je code blijft functioneren zoals bedoeld, blijf je op het koord. Zo niet, dan val je. En als je valt, heb je een keus: te pletter vallen, of opgevangen worden door een vangnet. Tests zijn je vangnet, je afgrond is - ontevreden ontwikkelaars, stakeholders, eindgebruikers.
Zelfs de testpiramide is niet meer heilig!
Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat mijn geautomatiseerde tests een piramidevormige verhouding tot elkaar zouden moeten hebben: aan de basis enorm veel unittests, in het midden een goede hoeveelheid integratietests, en aan de top een bescheiden aantal end to end (E2E) tests. Totdat ik Learning Domain-Driven Design van Vlad Khononov las. (Een aanrader, overigens!)
Testen via de voordeur
Het ideaal van Test-Driven Development is dit: al coderend breid je je testsuite uit, zonder ooit één test te hoeven herschrijven. Het toevoegen van nieuwe functionaliteit gebeurt op zijn best binnen de kaders van een bestaande API. Op zijn slechtst leidt het tot uitbreidingen daarvan - meer niet. Er is, denk ik, een manier om dichter bij dat ideaal te komen. Dat ideaal bereik je door te testen via de voordeur. Dat houdt kort gezegd in dat je je logica idealiter test via dezelfde route als een gebruiker van je code.
De leercurve van Angulartests beklimmen - deel 2
In een vorige blog beschreef ik de keuze van mijn team om de front end van onze Angular-applicatie te testen via end to end-tests - en waarom we daar uiteindelijk op terugkwamen. Nu we besloten hadden inderdaad te willen (nee, moeten) unit testen, doemde er een nieuwe keuze op in de beslisboom: gaan we ons in het zweet werken om Angulars steile leercurve te beklimmen, of bekijken we of er een manier is waarop we het testen voor ons kunnen vergemakkelijken?
Moet je dit willen testen?
“Code is a liability, not an asset.” Van alle zinnen in Vladimir Khorikovs Unit Testing: Principles, Practices, and Patterns is deze me het meest bijgebleven. Ironisch, want op het eerste gezicht is het geen zin die iets te doen heeft met unit testing. Maar ook testcode kan een een blok aan het been zijn. Bijvoorbeeld wanneer je de code eigenlijk niet zou moeten willen unittesten.