Iteratief verbeteren in de praktijk

Er was een briefje op de deur geplakt, de deur richting de wc’s: “Dicht houden in verband met de kou!”

Een paar maanden geleden, de ruimte van de afdeling softwareontwikkeling was zojuist verbouwd. Het was, ook met de deur dicht, vreselijk koud. Als we die deur open zouden hebben laten staan, dan zouden er vast en zeker mensen doodgevroren zijn.

Er was een dingetje dat je moest weten. Als die deur eenmaal dicht was, dan kon je de afdeling softwareontwikkeling alleen nog maar uit – niet meer in.

Je ging naar de wc, sloot netjes de deur achter je, kwam terug, vloekte en moest omlopen naar de eerstvolgende ingang om weer bij je werkplek terug te kunnen komen.

Een slimme ontwikkelaar liet die deur dus op een kier staan. En we waren allemaal slimme ontwikkelaars – misschien was het daarom wel zo koud, bedenk ik nu.

Iteratie #1

Hoe dan ook, die les, de les dat je de deur op een kiertje moest laten staan, die heb ik geleerd met vallen en opstaan. Met één keer vallen en één keer opstaan, om precies te zijn. Vanaf dat moment trok ik geen deur meer achter me dicht.

En anderen leerden die les met hun ene keer vallen en opstaan. Met de hele afdeling keken we toe en lachten we, elke keer als iemand naar de wc ging, terugkwam, vloekte en via een omweg weer terugkwamen op de afdeling.

Op een gegeven moment viel er een kwartje. Het slaat toch helemaal nergens op, dacht ik, dat iedere ontwikkelaar eigenhandig moet vallen en opstaan, om deze les te leren? Dus hing ik een briefje naast de eerste: “Maar niet helemaal want dan kun je niet meer terug!”

Ik was best tevreden met mezelf, toen.

Iteratie #2

Een week of twee weken later was ik weer terug op kantoor, en had iemand mijn briefje weggehaald.

Diegene had een nieuwe oplossing gevonden. Met elastiek was er een post-it over het slot van de deur heen getrokken, zodat ‘ie niet meer dicht kon vallen.

Ik moest daar vreselijk om lachen. Omdat het was een betere oplossing dan de mijne, dat moest ik toegeven. En het verraste me ook.

Iemand had de tijd, de moeite genomen om de menselijke fout uit het proces te halen. Diegene had het denkwerk op zich genomen om ervoor te zorgen dat geen enkele softwareontwikkelaar nog hersencapaciteit hoefde te besteden aan de vraag of die deur nou dicht mocht of niet.

Het aantal vloeken aan de rand van de afdeling daalde in één klap naar het nulpunt. (De vloeken op de rest van de afdeling bleven op hetzelfde niveau.)

Je kon nu – als ik erover nadenk krijg ik kippenvel – de deur achter je dichttrekken én via dezelfde weg terugkeren. Het was machtig mooi.

Maar het bleef stervenskoud.

Iteratie #3

Een week of twee weken later had iemand de post-it weggehaald.

Het beveiligingssysteem was geïmplementeerd. Als je je medewerkerspas voor de lezer hield, kon je na je wc-bezoek zonder omweg terugkeren naar je werkplek. Al gauw vond iedereen dat doodnormaal.

De lente brak aan. Het werd ook daarom een stuk aangenamer op kantoor.

falen · iteratieve ontwikkeling · leren · procesverbetering · samenwerking · succes · verantwoordelijkheid