Twee sonnetten over Product Owners
Afscheid
Om elf uur stipt is de dienst deze week,
dan zeggen we vaarwel vriend, adios.
De koffieautomaat is in chaos:
het is druk want er is dit keer ook cake.
Zelfs de big boss is erbij, om een steek
onder water te geven, zeker! Plots
breekt er een oorverdovend applaus los.
We kijken naar elkaar: wie houdt de preek?
Aan onze PO, droef maar trots, de eer:
‘Onze vriend was klein, maar haar waard’ groot.
Vouwt dus de handen en bidt tot de Heer.
Na al dat harde werk (en wat gekloot)
is onze app dan wel uitgefaseerd,
zij stierf dankzij jullie geen stille dood.'
Crazy
Van mijn tweede PO leerde ‘k het meest.
Eens kapte hij een Sprint Review bruut af,
stuurde alle stakeholders weg. Als straf
sloeg hij met de vuist op ’t bureau, dat beest.
Het staat me nu nog helder voor de geest
hoe hij uit zijn ogen keek: compleet maf.
Schuimend vroeg hij of er ook gewerkt was
of dat we twee weken hadden gefeest.
Hij had zowaar een speech in het verschiet:
‘Deze build is eenvoudig instabiel,
ik wil niet dat ‘n eindgebruiker dit ziet.
En wen er maar aan, dat ik zo uitviel.
Want we overleven ’t never nooit niet
tenzij ik wat gek doe, vraag maar aan Seal.’