Programmeren op de beat - Vol. 2

Eens per jaar verandert mijn blog over softwareontwikkeling in een schaamteloze gelegenheid voor mij om over muziek te praten - en vandaag is die dag! Deze keer: met video’s van liedjes die een link hebben naar mijn vakgebied, hihi!

Net als vorig jaar zal ik onderscheid maken tussen muziek voor tijdens de moeilijke en makkelijke programmeerklussen. Bij de eerste soort kan elke ontwikkelaar zich wel iets voorstellen, denk ik: het debuggen van spaghetti-achtige legacy code¹, het implementeren van een complex algoritme, dat soort dingen. De makkelijke programmeerklussen bestaan vooral uit het schrijven van plumbing code of CRUD-operaties.

Ambient

Wat de moeilijke klussen aangaat, daar kun je het beste muziek voor opzetten die de buitenwereld van je afsluit, zonder dat het aandacht voor zichzelf opeist. Ambient is daar perfect voor. De laatste tijd luister ik graag naar Grouper, wier ijle stem en folky sfeer me doet denken aan Julianna Barwick. Daarnaast staan er regelmatig wat playlists vol ambient shoegaze of hedendaagse ambient-componisten uit Japan op.

Eén van van die componisten is Ryuichi Sakamoto, die een paar jaar terug een plaat maakte die async heet, en dat kan ik als hedendaags ontwikkelaar natuurlijk niet onvermeld laten:

Voor meer aanraders in dit genre verwijs ik naar mijn eerdere blog.

Piano

Ook rustgevende pianomuziek is uitermate geschikt voor moeilijke klussen. Spotify staat vol met playlists in deze categorie, maar ik in het bijzonder zou ik de muziek van Annelie uit willen lichten. Ze is vooral bekend als de vaste toetseniste van Eefje de Visser (ook een aanrader, zij het in de categorie makkelijke klussen), maar haar neoklassieke solowerk is zonder meer de moeite waard.

Een goede middenweg tussen pianomuziek en ambient horen we op het hypnotiserende Gymnosphere: Song of the Rose van Jordan De La Sierra. Dit album bestaat uit vier lange stukken - elk rond de 25 minuten - waarin De La Sierra niet-aflatend varieert op een pianothema. Deze recensie op Pitchfork beschrijft de sfeer heel treffend:

It’s like watching sediment stir and settle in your tea - contemplative, mundane, somehow, on a tiny level, awe-inspiring.

Deze obscuriteit uit de jaren ‘70 is voor mij dé ontdekking op ambientgebied geweest van de afgelopen paar jaar, wat het des te teleurstellender maakt te ontdekken dat De La Sierra, op een gedateerde synthpopplaat uit de jaren ‘80, nooit meer muziek heeft gemaakt.

Synthpop

Over synthpop gesproken, bij eenvoudiger programmeerklussen mag ik graag Christine and the Queens horen. De Franse zangeres onderscheidt zich vooral van andere muzikanten in het genre door haar bijzondere fransering frasering. Of ze nu Engels of Frans zingt (of een beetje van allebei), het klinkt altijd als Christine and the Queens. Dat wil zeggen: Frans.

Met name de EP La vita nuova heb ik grijsgedraaid, maar ook langspelers Chaleur Humaine en Chris staan vol aansteklijke popliedjes. iT geeft een goede indicatie van wat je mag verwachten (maar heeft volgens mij maar weinig met informatietechnologie te maken):

In ongeveer dezelfde hoek bevindt zich de muziek van MUNA (ook wat de aparte frasering betreft overigens) en ELIO. Meer relaxte varianten vinden we in de indiepop van Yumi Zouma, Arlo Parks en Flunk (met name Morning Star).

Als slot van dit boeketje een eervolle vermelding voor Chairlift, de pre-break up-band van Caroline Polachek. (Haar solowerk raadde ik vorig jaar trouwens ook aan als uitstekende programmeermuziek.) Polymorphing is niet het beste nummer van Chairlifts laatste plaat, Moth, maar met zo’n titel ben ik als C#-ontwikkelaar haast gedwongen ’m te noemen:

Zonnig, bewolkt

Op zonnige dagen mag ik graag de nieuwe van Lorde opzetten. Solar Power is wat lichter verteerbaar dan haar eerdere albums, zowel muzikaal als tekstueel.² Het is daardoor meer een luister- dan een dansplaat geworden, met als hoogtepunt het heerlijk lome Oceanic Feeling.

Maar de zomer is pas compleet als er wat van Jamiroquai op staat. The Return of the Space Cowboy is hun spannendste plaat, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het relaxte Emergency on Planet Earth net wat vaker de weg vindt naar mijn oortjes. Het latere werk van de band is ook meer dan oké, maar alleen A funk odyssey heeft, naast die eerste twee platen, een plekje in mijn hart weten te veroveren.

Hun grootste hit staat echter op Travelling Without Moving en zal iedereen bekend in de oren klinken:

Wanneer de wolken voor de zon schuiven, maakt Jamiroquai plaats voor Radiohead. De band behoeft geen introductie: The Bends en OK Computer behoren tot de beste albums van de jaren ‘90, en In Rainbows doet daar niet voor onder.

Maar ook hun electronische periode heeft me altijd gefascineerd. Niet lang geleden verscheen KID A MNESIA, waarmee de band de kans om alle A- en (fantastische!) B-kantjes van die periode bij elkaar te brengen onbegrijpelijkerwijs liet schieten. Nieuwsgierige luisteraars verwijs ik naar Pyramid Song en Knives Out. Com Lag: 2+2=5 is van iets later datum, maar ook erg de moeite waard.

Wie Thom Yorkes nerveuze zang moeilijk verdraagt, kan op een bewolkte dag tot slot goed terecht bij Cassandra Jenkins. Haar fenomenale An Overview on Phenomenal Nature is één van de beste platen van vorig jaar.³ Elk nummer op dit album is de moeite waard, maar het liefst - als ontwikkelaar en muziekliefhebber - hoor ik Hard Drive:

En jij? Nog goeie muziek gehoord, de laatste tijd?

muziek