Twee sonnetten over software ontwikkelen
Spaghettisonnetti
En ja hoor, zul je altijd zien: net die
Ene bug, juist in jouw mik geschoven,
Zit verstopt in kluwen van spaghetti,
Gebrouwd door een programmeur die boven
Van onder niet scheiden kon; als doof en
Blind voor zijn lezer, stom ook nog, hettie
Schone code in elkaar geschoven:
’t In pardonlogica omgezetti!
Wie waagde het zich zo te verlagen;
Zich te bezondigen aan minstens elf
Flaters, in alle bogen en lagen
Van dit betonrottend codegewelf?
De blame-knop wijst uit: jij mag niet klagen,
Want de architect, knul, was je mooi zelf.
Stakeholderkolder
Stakeholder, u stijgt pas echt in achting
Als u – prijs de Heer voor dit geluk! –
Inziet wanneer niet de code de bug
Herbergt, maar uw eigen verwachting.
Natuurlijk, u betaalt en bepaalt dus.
Maar soms is het goed om te vertrouwen
– Ik zie: nu verschieten uw wenkbrauwen –
Op dat wat men u al in augustus
Probeerde te zeggen: Doe dat nu niet!
Deze programmeur, de arme drommel,
Bouwt wat u eist: daarom is het rommel,
En nu zit iedereen met het verdriet.
Grommend, gnuivend sjok ik naar mijn bureau:
“Gister moest het zus, morgen moet het zo!”